Wüdko’nun kuşları
ormana rüyalarımı anlattı
onları uyandıran sessizlik
olduğumu söylediler
ve solgun gölgemin peşinden
koşarken gördüklerini beni.
Geceye anlattılar,
beni gündüz uyurken
gördüklerini
ve kimbilir kaç kez şarkımın
dikenler arasında kaybolup gittiğini…
Leonel Lienlaf*
* 1969 Alepue – Şili doğumlu. Henüz on yaşındayken Mapudungun / Mapuzugun (Şili yerlileri olan Mapuçe’lerin dili) ve İspanyolca şiirler yazmaya başlamış. İsveç, İspanya, ve Peru’da Mapuçe şiiri üzerine konferanslar vermiş. İlk kitabı 1989’da yayınlanıp Santiago Edebiyat Ödülü almış.
(http://poemsandpoetics.blogspot.com.tr/2010/12/outsider-poems-mini-anthology-in.html)
Ben bu şiire, 2010 yazında Santiago’da Patagonia – Alma del Sur (Güneyin Ruhu) adlı bir restoranda tesadüf ettim. Masanın üzerindeki servis altlığında yazılıydı, hem orijinal dillerinde hem İngilizce. Unutmadım hiç. Öyle içime işlemişti. Orijinal dillerinden birinden tercüme etmem olanaklı değildi, İngilizce’sinden tercüme etmeyi denedim…
Mapuche’lerden geriye, kentsel yoksulluk, isimleriyle anılan bir istasyon, bir de kendi haline terk edilmiş yarı-batak, atıkla, çöple boğulmuş bir akarsu kalmıştı Santiago’da. Şili’de bugün nüfusun sadece %3 ilâ 4’ünü yerliler oluşturuyor. Çoğunluğu Mapuçeler. Yaklaşık 200 bin kişinin Mapudungun’u akıcı bir biçimde konuşabildiği söyleniyor. Şili’li toplam Mapuçe nüfusunun aşağı yukarı dörtte biri bu rakam.
Ve işte şurada da Wüdko’nun kuşları!…
BİRİKENLER... 